Γιάννης Κωνσταντινίδης
Η καταστροφή μας απεικονίστηκε διεθνώς μέσα από το άρθρο της theguardian.
Η αδιαφορία του Κράτους που σχεδιάζει το μέλλον χωρίς να βλέπει το παρόν, μια τακτική διάχυσης πόνου που προσομοιάζει με πατέρα που δεν αγαπάει τα παιδιά του ενώ φαίνεται να έχει προτίμηση σε ξένα παιδιά είναι προφανής.
Όλα μια τρέλα!
Χρησιμοποιώντας το ίδιο παράδειγμα, που ανέφερα και στην εκδήλωση στη Λίμνη, προς τον κ.Μπένο, αυτό με τον καπετάνιο που ενώ πήρε φωτιά το πλοίο του και την έσβησε, αν και δεν κινδύνευε άμεσα να βουλιάξει, αντί να δεν σκεφτεί το πρέπον και αναγκαίο να το φτιάξει, οραματίζεται που θα πάει να φορτώσει.
Η απάντηση που πήρα είναι πως αυτό δεν αναιρεί το σχεδιασμό του μέλλοντος.
Και εστιάζοντας και πάλι σε πιο συγκινησιακό παράδειγμα, όταν δεν έχεις χρήματα για φαγητό, για να ταΐσεις τα παιδιά σου, όταν δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, χωρίς να φοβάσαι ότι θα πνιγείς από τις πλημμύρες, τότε δεν μπορείς να νοιαστείς για τον σχεδιασμό του αύριο.
Η στρατηγική είναι να σβήσεις φωτιές, να πολεμάς στο πρώτο μέτωπο, να οπισθοχωρείς όταν χάνεις και σιγά – σιγά να φθάνεις στο τελευταίο σημείο άμυνας.
Εδώ στον τόπο μας ο σχεδιασμός ήταν διαφορετικός!
Περίμεναν στο παρά πέντε, στο τελευταίο σημείο όταν έφτανε η φωτιά στο χωριό, όπως στην Τσαπουρνιά, στην Κοκκινομηλιά, στις Ροβιές κι έφευγαν για να μη καούν.
Δεν είχαν εντολή να επιχειρήσουν, αλλά να εκκενώσουν!
Αυτό ισχύει και στο πόλεμο;
Αλλάξτε στρατηγική αντιμετωπίστε το σήμερα, επουλώστε τις αμέτρητες πληγές, πριν είναι αργά. Πριν εκκενωθεί ο τόπος μας από κατοίκους, λόγω μεγάλης φτώχειας.
Το αύριο περιμένει.
Εμείς στη βόρεια Εύβοια με τις ελάχιστες υποδομές, περιμέναμε τόσα χρόνια ξεχασμένοι.
Δεν βιαζόμαστε…
